Σύρθηκα πίσω στη λήθη να αναζητήσω το παρελθόν.
Έτσι δεν λένε;
Να εξερευνήσω το παρελθόν για να ανακαλύψω το μέλλον.
Αυτό έκανα.
Σύρθηκα μέσα στα ερείπια του κόσμου.Ενός κόσμου, που αντανακλούσε την βρωμερή τσιχλόφουσκα του μικρόκοσμου, που αναμασούμε
από την δημιουργία ως την αποσύνθεση.
Σύρθηκα μέσα στις σκιές με παρήγορο βλέμμα, υπαρκτές μόνο στα μάτια του ονειροπόλου, μόνο αυτός μπορεί να τις επαναφέρει μέσα από την λησμονιά του αέρα και όχι κάποιος υποτιθέμενος θεός.
Αυτή είναι η διαφορά.
Οι σκιές υπάρχουν όσο υπάρχει αυτός που θα τις επαναφέρει. Ένας φαντασιόπληκτος δημιουργός που θα τις χειριστεί με αλαζονεία θα τις αποσυνθέσει άθελά του με ευκολία, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν του ανήκουν, δεν μπορεί και να τις κάνει δικιές του. Είναι εύθραυστες όσο εύθραστη είναι και η σκέψη του.
Το ερείπιο όμως είναι εκεί και βρωντοφωνάζει ότι υπήρξα και υπάρχω. Αυτή είναι η βασική διαφορά των ερειπίων και των σκιών. Οι σκιές ίσως και να μην υπήρξαν ποτέ. Τα χαλαμάντουρα όμως, είναι εκεί και δεν τα διεκδικούν πλέον βραχύβιες σκιές, αλλά μικρές, ισχνές και σταθερές δυνάμεις καταβροχθίζοντάς τα ασταμάτητα.
Ο χρόνος για τα χαλάσματα δεν υπάρχει, είναι επαναλαμβανόμενος για τον εκτελεστή. Για τον μελλοθάνατο όμως, ο χρόνος κυλά αργά και λυτρωτικά.
Οι σκιές έφυγαν, και τα ερείπια χρόνο με το χρόνο άρχισαν να φαίνονται όλο και πιο οικεία.
Η φύση τα διεκδικεί και οι σκιές υπάρχουν μόνο στα αχόρταγα πρόστυχα μυαλά μας.
Σύρθηκα πίσω στη λήθη για να βρω το παρελθόν,
να ψυχανεμιστώ το μέλλον,
και το μόνο που βρήκα ήταν ερείπια
και τότε κατάλαβα, τι μου επιφυλάσσεται.
Έτσι δεν λένε;
Να εξερευνήσω το παρελθόν για να ανακαλύψω το μέλλον.
Αυτό έκανα.
Σύρθηκα μέσα στα ερείπια του κόσμου.Ενός κόσμου, που αντανακλούσε την βρωμερή τσιχλόφουσκα του μικρόκοσμου, που αναμασούμε
από την δημιουργία ως την αποσύνθεση.
Σύρθηκα μέσα στις σκιές με παρήγορο βλέμμα, υπαρκτές μόνο στα μάτια του ονειροπόλου, μόνο αυτός μπορεί να τις επαναφέρει μέσα από την λησμονιά του αέρα και όχι κάποιος υποτιθέμενος θεός.
Αυτή είναι η διαφορά.
Οι σκιές υπάρχουν όσο υπάρχει αυτός που θα τις επαναφέρει. Ένας φαντασιόπληκτος δημιουργός που θα τις χειριστεί με αλαζονεία θα τις αποσυνθέσει άθελά του με ευκολία, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν του ανήκουν, δεν μπορεί και να τις κάνει δικιές του. Είναι εύθραυστες όσο εύθραστη είναι και η σκέψη του.
Το ερείπιο όμως είναι εκεί και βρωντοφωνάζει ότι υπήρξα και υπάρχω. Αυτή είναι η βασική διαφορά των ερειπίων και των σκιών. Οι σκιές ίσως και να μην υπήρξαν ποτέ. Τα χαλαμάντουρα όμως, είναι εκεί και δεν τα διεκδικούν πλέον βραχύβιες σκιές, αλλά μικρές, ισχνές και σταθερές δυνάμεις καταβροχθίζοντάς τα ασταμάτητα.
Ο χρόνος για τα χαλάσματα δεν υπάρχει, είναι επαναλαμβανόμενος για τον εκτελεστή. Για τον μελλοθάνατο όμως, ο χρόνος κυλά αργά και λυτρωτικά.
Οι σκιές έφυγαν, και τα ερείπια χρόνο με το χρόνο άρχισαν να φαίνονται όλο και πιο οικεία.
Η φύση τα διεκδικεί και οι σκιές υπάρχουν μόνο στα αχόρταγα πρόστυχα μυαλά μας.
Σύρθηκα πίσω στη λήθη για να βρω το παρελθόν,
να ψυχανεμιστώ το μέλλον,
και το μόνο που βρήκα ήταν ερείπια
και τότε κατάλαβα, τι μου επιφυλάσσεται.